Interesujące Lokalizacje

Po klęsce Niemiec w II wojnie światowej, wielkiego znaczenia nabrało słowo Autostrada Sieć transportowa pomagająca w dostarczaniu wojsk niemieckich przez całą wojnę stała się oczywista dla sowieckich planistów wojskowych. Komunistyczna Partia Związku Radzieckiego doszła do wniosku, że główne miasta i infrastruktura wojskowa w Związku Radzieckim powinny być połączone siecią autostrad.

Plan połączenia portowego miasta Jekaterynburg, który służył do zaopatrywania nowo wybudowanego Sektora B i sztucznej wyspy z największymi miastami Liepestokiem, Etanonowskiem i stolicą Sabiną, gdzie znajduje się jedyne międzynarodowe lotnisko republiki, został przedłożony przez Komitet Centralny Biuru Politycznemu 11 sierpnia 1960 r. Plan został zatwierdzony przez 21. Kongres Komunistycznej Partii Taviany 30 września 1960 roku, a budowę rozpoczęto w kwietniu następnego roku.

W 1967 radzieckie lotnictwo podjęło decyzję o utworzeniu nowego 1007. Pułku Lotnictwa Ciężkich Bombowców który miałby stacjonować w nowo wybudowanej bazie sił powietrznych na mniejszej wyspie Lesz. Nowe miasto o nazwie Krasnoznameńsk musiałoby również zostać zbudowane, aby pomieścić personel, więc ambitna rozbudowa autostrady została uruchomiona przez 23. Kongres Komunistycznej Partii Taviany.

We współpracy z architektami z Czechosłowacji i Niemieckiej Republiki Demokratycznej zbudowano wspaniały most wiszący, aby połączyć wyspę Bukwac z Lesz i zademonstrować światu wiedzę architektoniczną Związku Radzieckiego. Bratisław, nazwa pochodząca od słowiańskich słów źródłowych brat i slava (chwała) został ukończony w 1970 roku o rozpiętości 3,3 km (2 mile). Most pobił rekord świata jako najdłuższy wiszący most na świecie — wyprzedzając Most Verrazano-Narrows w Nowym Jorku, USA.

Ruiny zamku Bled (nazwa pochodzi od pobliskiego jeziora Bled) znajdują się w Krywoe dystrykt, na północ od Krywoe. Kamień węgielny położył w 1718 r. król Solibor podczas Wielkiej Wojny Dziesięcioletniej. Była to epoka, w której Królestwo Rustawii było wielokrotnie najeżdżane przez Prusy. Zamek miał służyć jako obserwacja statków napływających z południowego zachodu, a także zabezpieczać Baszka Luka płaskowyż i kluczowe miasto Krywoe na wypadek, gdyby na brzeg wylądowała obca armia pruska. Zamek został zbudowany z wapienia wydobywanego z kamieniołomu na północ od dzisiejszego Mosebach. Budowę zamku zakończono w 1725 r., a królewski garnizon wojsk stacjonował na zamku do końca 18. wieku, kiedy to ustały najazdy pruskie.

W 19. wieku zamek popadł w ruinę i został splądrowany. Duża część wapienia tworzącego mury zamku została skradziona przez miejscowych, którzy używali go jako materiału budowlanego. W czasie II wojny światowej jednostka sygnalizacyjna 1. Dywizji Polowej Sił Powietrznych na krótko stacjonowała na zamku, wykorzystując pozostały budynek główny jako wieżę radiową.

Miejscowa legenda mówi o byłym żołnierzu, który został oślepiony wybuchem armaty podczas Wielkiej Wojny Dziesięcioletniej widząc we śnie Dziewicę Maryję. Podobno kazała mu szukać studni w pobliżu zamku i codziennie przez trzy dni myć oczy wodą. Po tym, jak kapłani i miejscowa mądra kobieta biegła w używaniu ziół nie zdołali przywrócić mężczyźnie wzroku, mówi się, że w końcu ustąpił, gdy żona zaprowadziła go do studni i zastosowała się do instrukcji otrzymanych we śnie, po których jego wzrok został w cudowny sposób przywrócony.

Miejscowi uważają, że pułk armii króla Solibora, składający się z 300 ludzi, leżał pochowany pod zamkiem, gotowy do ucieczki z ziemi, gdy kraj będzie w najgorszej godzinie.

Na wyspie Lesz krąży legenda że, od końca II wojny światowej w drewnianych beczkach z pobliskiej fabryki beczek w Nowy Dwor, zakopano złoto i bezcenne artefakty zrabowane przez niemieckich dowódców podczas wojny. Podobno beczki zostały zakopane gdzieś w pobliżu zamku, gdy Niemcy wycofywali się w obliczu Armii Czerwonej. Najwyraźniej niemieccy dowódcy ukryli skarb, ponieważ wierzyli, że wkrótce powrócą na wyspę, gdy Armia Czerwona zostanie pokonana. Legendę poważnie potraktowała nawet Armia Czerwona, która po wyzwoleniu wyspy przeszukała okolice zamku. Jednak nigdy nie udało się odzyskać żadnego łupu.

Elektrownia Jądrowa Trebljanka (EJ Trebljanka) (Cyrylica: Атомная Електростанция Треблянка, АЕС Треблянка, zromanizowane: Atomnaja Elektrostancija Trebljanka, AES Trebljanka) położona na południowy wschód od Krywoe jest jedyną elektrownią jądrową w Tavianie SSR. Elektrownia składa się z dwóch moderowanych grafitem reaktorów RBMK-1000, z których każdy jest w stanie wyprodukować 1000 megawatów (MW) energii elektrycznej — wystarczającej do zasilenia całej republiki. Na początku lat 70, 20. wieku 23. Kongres Komunistycznej Partii Taviany zadecydował, że uzależnienie republiki od węgla musi się skończyć, a sieć elektroenergetyczna musi zostać zmodernizowana.

Pierwszy reaktor ukończono w 1980 roku, a drugi w 1982 roku. Reaktory są chłodzone wodą z pobliskiego jeziora Bled. Paliwo dostarczane jest do zakładu nową linią kolejową wybudowaną z portowego miasta Branibor. Od momentu ukończenia reaktorów były one używane tylko do zasilania mniejszej wyspy Lesz. Planuje się rozciągnąć kable podmorskie do Bukwac wyspy, po której republika będzie w całości zasilana przez elektrownię jądrową Trebljanka. Nazwa Trebljanka pochodzi ze wsi, która została zburzona, by zrobić miejsce dla elektrowni.

Pierwszy wyścig samochodowy w Związku Radzieckim odbył się tuż pod Moskwą w 1924 roku. Jednak dopiero po II wojnie światowej zainteresowanie wyścigami samochodowymi zaczęło rosnąć, a sport nabrał rozpędu. Radzieccy inżynierowie zaczęli projektować samochody wyścigowe, które wyglądały jak zachodnie samochody Formuły 1, a pod koniec lat pięćdziesiątych w estońskiej SRR zaprojektowano całą flotę samochodów wyścigowych. Rekordy zostały natychmiast ustanowione, a na początku lat 60. wyprodukowano pierwszy, prawdziwy radziecki samochód Formuły 1. Jednym z najpopularniejszych torów wyścigowych w Związku Radzieckim był Bikernieki; znajduje się w sąsiedniej Łotewskiej SRR. Politbiuro zdecydowało, że Tavianska SSR powinna mieć również własny tor wyścigowy. Planowanie rozpoczęło się pod koniec lat 60, a tor ukończono w lipcu 1970 r. Pierwszy wyścig odbył się tam 2. Sierpnia tego samego roku.

Sektor B (Cyrylica: Сектор Б, zromanizowane: Sektor B), znany również jako Wyspa Zbawienia lub Miasto Zbawienia to silnie ufortyfikowana, sztuczna wyspa położona kilka mil morskich na północny wschód od wybrzeża Taviany SSR. Został zbudowany w latach pięćdziesiątych na osobisty rozkaz Józefa Stalina, ówczesnego sekretarza generalnego KPZR. Sektor B był pierwotnie pomyślany jako eksperyment radzieckich architektów wojskowych, polegający na budowie sztucznych wysp w dowolnym miejscu na morzu, które miały służyć jako placówki wojskowe.

Budowę sztucznej wyspy okrzyknięto sukcesem, a na początku lat 60. zbudowano tam tymczasowy pas startowy. W Sektorze B stacjonowała eskadra myśliwców odrzutowych, która miała bronić znajdujących się na tym obszarze platform wiertniczych gazu ziemnego. Na początku lat 70 do arsenału dodano także śmigłowce przeciw okrętom podwodnym. Pod koniec lat 70 tymczasowy pas startowy został zmodernizowany do pełnego, najnowocześniejszego pasa startowego. Zbudowano również infrastrukturę, w tym miasto w pełni wyposażone w sklep, szkołę i szpital, mogące pomieścić na stałe do 500 pilotów, dowódców i personel lotniska. Przestarzałe myśliwce odrzutowe z lat 50. zastąpiono dwójką. naddźwiękowych samolotów myśliwskich nowej generacji w celu zapewnienia wsparcia dla nowo powstałego 1007. Pułku Lotnictwa Ciężkich Bombowców stacjonującego w nowo wybudowanej bazie sił powietrznych Bled.

W latach 80 na Sektorze B stacjonowały dwa samoloty rozpoznawcze, których zadaniem było zestrzeliwanie balonów rozpoznawczych NATO na dużych wysokościach.

Po wybuchu, Burmistrz George uciekli ze stolicy z wysokimi urzędnikami państwowymi i innymi bogatymi mieszkańcami do Sektora B, w którym obecnie mieszkają. Baza jest strzeżona przez jednych z najlepszych na świecie najemników i uważa się, że zawiera ogromne rezerwy pieniędzy, rzadkie łupy elitarnej broni, i prawdopodobnie dokumentów, które mogłyby rzucić światło na pochodzenie wirusa.